با مراجعه به آموزه های دینی می توان این مسأله را به دست آورد که شادی و سرور جایگاه ویژه ای در سبک زندگی اسلامی دارد. ائمه اطهار علیهم السلام اهتمام ویژه ای به این مسأله داشته اند و سعی کرده اند در چارچوب سبک زندگی اسلامی حدود و ثغور شادی و سرور ممدوح را مشخص کنند. در حدیثی از امام موسی کاظم (علیه السلام) که مضمون آن در احادیث دیگری نیز نقل شده است،[1] چنین می خوانیم:

اجْتَهِدُوا أَنْ یکونَ زَمَانُکمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ سَاعَةً مِنْهُ لِمُنَاجَاتِهِ وَ سَاعَةً لِأَمْرِ الْمَعَاشِ وَ سَاعَةً لِمُعَاشَرَةِ الْإِخْوَانِ الثِّقَاتِ وَ الَّذِینَ یعَرِّفُونَکمْ عُیوبَکمْ وَ یخْلُصُونَ لَکمْ فِی الْبَاطِنِ وَ سَاعَةً تَخْلُونَ فِیهَا لِلَذَّاتِکمْ وَ بِهَذِهِ السَّاعَةِ تَقْدِرُونَ عَلَی الثَّلَاثِ السَّاعَات؛[2]

تلاش کنید اوقات خود را چهار قسمت کنید: قسمتی از آن را برای مناجات با خدا اختصاص دهید و بخشی از آن را برای امور زندگی و معاش خود در نظر بگیرید و بخشی دیگر را برای گفتگو با برادران و افراد مورد اعتماد صرف کنید؛ افرادی که عیب هایتان را به شما می شناسانند و صادقانه با شما برخورد می کنند؛ و قسمتی از اوقات خود را برای بهره برداری از لذت های حلال اختصاص دهید. و بدانید که با این بخش چهارم است که می توانید سایر فعالیت های خود را نیز انجام دهید.

منظور از این توصیه این نیست که ساعات «شبانه روز» خود را به این چهار بخش تقسیم کنیم. همچنین منظور این نیست که اوقات خود را به «چهار بخش مساوی» تقسیم کنیم. بلکه ابعاد یا نیازهای چهارگانه زندگی انسان در این روایت مورد توجه قرار گرفته است و به این نکته توجه داده شده است که اسلام به همه ابعاد وجودی انسان توجه ویژه دارد. همه نیازهای جسمی و مادی و معنوی او را مورد توجه قرار داده است. نیاز معنوی، نیاز اجتماعی، نیاز مادی و معیشتی، نیاز شخصیتی، نیاز به شادی و لذت.

اسلام عزیز نه تنها با شادی و نشاط مخالف نیست بلکه بهره مندی از شادی های مشروع را امری لازم برای انسان می داند. امام علی (علیه السلام) توصیه می کند به هنگام شادی از شادی ها و سرورهای مشروع بهره مند شوید؛ چرا که اوضاع همیشه به یک منوال باقی نمی ماند. روزهای غم و اندوه نیز در پیش است. غم و اندوه خواهی نخواهی به سراغ ما می آید. پس نباید اوقات شادی و نشاط را از دست داد:

اذا وَقَعَ فِی یدِک یومُ السرورِ فلاتخلّه فانَّک اذا وَقعتَ فی یدِ یومِ الغمِّ لم یخلَّک؛[3]
وقتی روز شادی در اختیار تو قرار گرفت، از آن دوری نکن؛ چرا که وقتی در دست روز اندوه قرار بگیری، از تو صرف نظر نخواهد کرد.


پی نوشت ها:
[1] . موسوعة احادیث اهل البیت، ج 10، ص 32، حدیث 12132.
[2] . بحار الانوار، ج 75، ص 346.
[3] . شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج 20، ص 286، حکمت 270.

منبع: حوزه نت